Ο Ιάσονας Μέγκουλας δεν είναι άλλος από τον γνωστό σε όλους Cacao Rocks. Ακόμα και αν το όνομα δε σου λέει κάτι, είναι πολύ πιθανό ότι θα έχεις δει, και ενίοτε θαυμάσει, έργα του εντός και εκτός Ελλάδας, καθώς είναι ένας από τους πιο γνωστούς urban artists, που μας κάνους περήφανους όλα αυτά τα χρόνια. Ένα από τα χαρακτηριστικά της δουλειάς του είναι η φρέσια ματία και την ψυχή που βάζει σε κάθε τι με το οποίο καταπιάνεται.

Ήθελα πολύ να κάνω αυτήν τη συνέντευξη με τον Ιάσονα Μέγκουλα. Όχι μόνο για τους προφανείς καλλιτεχνικούς λόγους, αλλά διότι είμασταν συμμαθητές 15 χρόνια πριν. Και για εμένα, ο Cacao Rocks, δεν είναι άλλος από τον Ιάσονα που πηγαίναμε μαζί σχολείο και θυμάμαι να ζωγραφίζει τοίχους με το ίδιο μεράκι που βλέπω και τώρα να τον ακολουθεί στην καριέρα του.

Ποιος είναι ο Cacao Rocks; Και πόσο διαφέρει από τον Ιάσονα που είχα συμμαθητή στο σχολείο;

Δεν νιώθω να είμαι Cacao Rocks, δεν ξέρω ποιος είναι ο Cacao Rocks. Νομίζω όσο περνάει ο καιρός θέλω να είμαι πιο πολύ ο Ιάσονας, όπως ήμουν στο σχολείο, λίγο πιο ώριμος όμως. 

Γιατί επέλεξες το Cacao Rocks σαν καλλιτεχνικό όνομα;

Δεν ξέρω αν θυμάσαι αλλά έκανα και όταν πηγαίναμε σχολείο γκραφίτι, με τον Χριστόφορο Κορακιανίτη τον φωτογράφο και τον νυν πρωταθλητή του σερφ τον Αλέξανδρο Παπά. Ήμασταν ίσως οι πρώτοι στο νησί που κάναμε κάτι τέτοιο και είχαμε ένα crew τους ΑΤR δηλαδή τους Above The Rules. Τότε υπέγραφα ως Briz, ήταν από την λέξη Breeze αλλά γραμμένο λάθος. Το Cacaο Rocks ηρθε πολύ μετά, όταν σπούδαζα  και αποφάσισα να ξανασχοληθώ με την τέχνη του δρόμου. Ήθελα να είναι κάτι που μπορεί να το διαβάσει ο οποιοσδήποτε και να το θυμάται κάποιος εύκολα. Στην αρχή έγραφα Cacao Rock και προσέθεσα το γράμμα s στο τέλος για να είναι δύο λέξεις με πέντε γράμματα. Να είναι πιο ζυγισμένο δηλαδή. Δεν σημαίνει κάτι. Απλά μου άρεσαν τα γράμματα και θύμιζαν κάτι το εξωτικό. Τότε άκουγα πολύ Bossa Nova και αφρικάνικες μουσικές και ήθελα κάτι που να μοιάζει με όνομα συγκροτήματος εξωτικής μουσικής. Κάπως έτσι βγήκε. Δεν πίστευα πως θα με ακολουθήσει τόσα χρόνια και μπορώ να πω πως τώρα δεν μου αρέσει πια, προτιμώ το αληθινό μου όνομα. 

Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια στη Κέρκυρα;

Μετακόμισα στην Κέρκυρα, όταν ήμουν δώδεκα χρονών και μπορώ να πω ότι ήταν αρκετά δύσκολο για μένα. Πριν έμενα στον Πειραιά και έχασα όλους μου τους φίλους και ξαφνικά έπρεπε να μάθω σε έναν νέο τρόπο ζωής. Πολύ γρήγορα όμως εγκλιματίστηκα και έμαθα τα κερκυραϊκά που τώρα νιώθω πως χάνονται σαν ιδίωμα σιγά σιγά και όλοι μιλάνε όπως στην τηλεόραση, τα Αθηναϊκά. Κάναμε πατίνι, ποδήλατο, μπάνιο στη θάλασσα μετά το σχολείο. Ήταν όμορφα δεν μπορώ να πω.  Έκανα πολύ καλούς φίλους στην Κέρκυρα και είμαι τυχερός να τους έχω ακόμα, αν και σκορπισμένους από δω και απο εκεί. 

Πότε κατάλαβες ότι θέλεις να ασχοληθείς με το urban art;

Δεν ήταν μια απόφαση που πήρα σε μια μέρα. Τότε δεν υπήρχε το σενάριο να γίνει επάγγελμα, ήταν πιο πολύ σαν μια ασχολία και μια αντίδραση. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να καταλάβω πως θα ζω από αυτό. Μάλλον όταν απολύθηκα από τον στρατό, δεν είχα και άλλη επιλογή, δεν υπήρχαν δουλειές και ξαφνικά άρχισα να δέχομαι παραγγελίες και να κάνω εκθέσεις. Δεν θεωρώ πια τον εαυτό μου urban artist πια. Κάνω έργα στον δημόσιο χώρο μόνο κατόπιν παραγγελίας πλέον. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στην δουλειά στο στούντιο και να κάνω έργα με μεγαλύτερο χρόνο ζωής καθώς τα έργα στον δημόσιο χώρο δεν θα μείνουν για πολύ και καλό είναι να αφήσω και χώρο στους νεότερους να αντιδράσουν και να εκφραστούν στον δρόμο.

 Ήσουνα πάντα καλλιτεχνική φύση; Έπαιξαν ρόλο οι οικογενειακές καλλιτεχνικές επιρροές σου;

Ο πατέρας μου είναι γλύπτης. Με συμβούλεψε να μην γίνω καλλιτέχνης γιατί είναι πολύ δύσκολο επάγγελμα και μάλλον είχε δίκιο. Δεν τον άκουσα και έγινα. Σίγουρα η επιρροή του είναι μεγάλη ακόμα. Από όταν ήμουν νήπιο περνούσα αρκετό χρόνο στο εργαστήριο του και τον βοηθούσα. Ακόμα το κάνω καμία φορά και καμιά φορά με βοηθάει και αυτός πια στα μεγάλα έργα. Όταν έκανα το γήπεδο για τον Αντετοκούμπο ήρθε και αυτός να με βοηθήσει. Πέρα από αυτό μας πήγαινε σε μουσεία και γκαλερί. Είμαι πολύ τυχερός που μεγάλωσα έτσι μάλλον.

Πως εξελίχθηκαν τα πράγματα για σένα μετά το σχολείο;

Μετά το σχολείο ήμουν χαμένος. Πήγα στην σχολή εμποροπλοιάρχων στην Πρέβεζα για να έχω μια σίγουρη δουλειά. Μετά λίγο στην Ιταλία με σκοπό να σπουδάσω εκεί. Τελικά επέστρεψα στην Αθήνα και σπούδασα Γαλλική φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή. Παρακολούθησα το πρόγραμμα Εράσμους στην πόλη Ανζέρ της Γαλλίας και μετά ενώ σκεφτόμουν το μεταπτυχιακό κέρδισα το πρώτο βραβείο σε έναν διαγωνισμό video art και πήρα μια υποτροφία για να σπουδάσω φωτογραφία και βίντεο στην σχολή Focus. Εκεί έμαθα πολλά και απέκτησα μάλλον μια παραπάνω αυτοπεποίθηση και να πιστέψω πως μπορώ να ασχοληθώ με την δημιουργία εικόνων επαγγελματικά. Μετά ακολούθησε ο στρατός όπου και εκεί καταστάλαξα πως δεν θέλω να ξανακάνω κάτι που δεν μου αρέσει. Παράλληλα με τις σπουδές έκανα και διάφορες δουλειές ”φοιτητικές” αλλά ποτέ δεν σταμάτησα να δημιουργώ, είτε στον δημόσιο χώρο είτε στο στούντιο.

Είσαι πολυπράγμων τύπος;

Δεν μπορώ να πω πως είμαι πολυπράγμων. Είμαι συνεπής και πειθαρχημένος. Ασχολούμαι με την δημιουργία. 

Βαριέσαι εύκολα;

Δεν βαριέμαι εύκολα. Είμαι απ`τους τύπους που θα περιμένει το λεωφορείο 45 λεπτά και δεν θα παραπονεθεί ούτε στιγμή. Είμαι πολύ υπομονετικός. Το ίδιο ισχύει και στην δουλειά, η τέχνη θέλει πολύ υπομονή.

Πως θα χαρακτήριζες την τέχνη σου και τα έργα σου;

Δεν ξέρω, αυτή είναι μια δουλειά που μάλλον πρέπει να την κάνουν οι τεχνοκριτικοί και οι ιστορικοί της τέχνης.  Μάλλον σύγχρονη ελληνική τέχνη. Αν και δεν συμφωνώ νομίζω. Απλά δημιουργώ πράγματα που με ευχαριστούν όταν τα βλέπω.

Πως προκύπτει κάθε ιδέα – σύλληψη έργου;

Διαβάζω, μελετώ, κάνω πειράματα με τα υλικά. Και ξανά από την αρχή. Μετά μου έρχεται μια ιδέα και προσπαθώ να την υλοποιήσω. Δεν φτάνω στο 100% αυτού που είχα φανταστεί ή οραματιστεί αλλά όσο περνάει ο καιρός το πλησιάζω πιο πολύ. Και σίγουρα υλοποιώ ένα πολύ μικρό ποσοστό των οραμάτων και των ιδεών που έχω. Η ζωή είναι πολύ μικρή και δύσκολη για να τα προλάβω όλα.

Ποια είναι η διαδικασία από τη σύλληψη μέχρι την ολοκλήρωση κάθε έργου σου και πως νιώθεις στο τέλος;

Πρέπει καταρχήν να είμαι σε μια γαλήνη για να έρθει αυτό που λένε έμπνευση. Να μην με ζορίζουν εξωτερικοί παράγοντες. Να μελετήσω όπως είπα πριν, να κάνω μια σπουδή στο χαρτί. Μετά προχωράω στον καμβά ή των τοίχο αντίστοιχα. Επηρεάζομαι πολύ από τα βιβλία και τα τοπία ή τα μουσεία που επισκέπτομαι. Όταν ολοκληρώνω ένα έργο νιώθω γεμάτος και μια ικανοποίηση αλλά έχει ενδιαφέρον και η διαδικασία της δημιουργίας, είναι σαν μια προσευχή και μια επικοινωνία με κάτι το μεταφυσικό, το μυαλό συγκεντρώνεται στην ύλη και την σκέψη που καθοδηγεί τα χέρια. Ακόμα και η αναπνοή παίζει μεγάλο ρόλο την ώρα της ζωγραφικής. Πριν κάνω μια μεγάλη γραμμή παίρνω μια ανάσα σαν να κάνω μακροβούτι στη θάλασσα. Όταν δημιουργώ δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο, τίποτα το καθημερινό.

Τι είναι αυτό που έχεις μάθει όλα αυτά τα χρόνια;

Για την δουλειά έχω μάθει πως τίποτα δεν κατακτιέται χωρίς μεγάλο κόπο και πειθαρχία. Το αρχέτυπο του καλλιτέχνη που γλεντάει, πίνει, έχει πολλούς έρωτες δεν είναι πραγματικό.  Αν θέλεις να γίνεις καλλιτέχνης πρέπει να δουλεύεις μέρα-νύχτα και να έχεις πάντα τα μάτια σου ανοιχτά.

Ποια συνεργασία ξεχωρίζεις και ποιο έργο σου έχεις αγαπήσει πιο πολύ;

Η πρώτη μας έκθεση με τον Αλέξανδρο Σιμόπουλο στην Γκαλερί Σαρρή 12 που τώρα έχει το όνομα ALIBI. Δουλεύαμε έναν χρόνο, μελετώντας παράλληλα τον Βολταίρο και συγκεκριμένα το μυθιστόρημα του Ζάντιγκ. Ήταν κάτι σαν εικονογράφηση του βιβλίου. Τα έργα πουλήθηκαν σχεδόν όλα και χάρη σε αυτή μπορέσαμε να σταθούμε στα πόδια μας και να συνεχίσουμε. Ίσως σε κάποια χρόνια να κάνουμε ξανά μια έκθεση μαζί.

Συγκεκριμένο έργο νομίζω είναι το έργο με το όνομα ”Δήλος, ένα νησί που δεν έχω πάει ποτέ”. Είναι το αγαπημένο μου έργο. Αυτή την στιγμή είναι στην γκαλερί AG18 στη Βιέννη. Το έδειξα πρώτη φορά στην Γκαλερί ”Δυο Χωρία” στη Μύκονο όπου έκανα και την πρώτη μου έκθεση. Είναι το έργο που έχει δημοσιευτεί σε δεκάδες περιοδικά, έχει γίνει εξώφυλλο, ρούχο με το brand της Έλενας Μακρή, έχει γίνει background για το website της WeTranser και το σημαντικότερο είναι πως μετά από αυτό σιγουρεύτηκα πως επιτέλους βρήκα την προσωπική μου γραφή. Είναι κάτι που πολλοί καλλιτέχνες κάνουν πολλά χρόνια να βρουν. Είχα την τύχη και πάνω από όλα εργάστηκα πολύ ώστε να το κατακτήσω αυτό νωρίς. Στην επόμενη μου έκθεση νομίζω έχω έργα που το ξεπερνάνε σαν συνθέσεις και θεματολογία αλλά σίγουρα συναισθηματικά θα είναι πάντα το αγαπημένο μου έργο νομίζω. Όλα τα έργα μου τα αγαπάω βέβαια. Κάθε φορά που τα έργα φεύγουν απ`το στούντιο για να πάνε σε κάποια έκθεση ή κάποιο μουσείο νιώθω μάλλον σαν ένας γονιός που τα παιδιά του πάνε μόνα τους διακοπές. Κάποια από τα έργα βέβαια ”ενηλικιώνονται” και δεν επιστρέφουν πίσω, αποκτούν την δική τους ζωή καθώς πουλιούνται και πάνε σε άλλα χέρια. Αυτό είναι κάτι που μου ραγίζει την καρδιά κάθε φορά αλλά από την άλλη είναι αυτό που με κάνει να μπορώ να συνεχίζω και επειδή κερδίζω κάποια χρήματα και μπορώ να παίρνω υλικά και να επιβιώνω αλλά και κυριότερο προσπαθώ να κάνω κάτι ακόμη καλύτερο για να γεμίσω το κενό μου.  

Είσαι μοναχικός τύπος;

Είμαι πολύ μοναχικός. Περνάω πολύ χρόνο μόνος μου με τις μπογιές και τα βιβλία μου. Μερικές φορές η μοναξιά είναι δύσκολη.

Πως έχεις αλλάξει με την πάροδο των χρόνων;

Έχω αλλάξει πάρα πολύ. Μπορώ να σου πω πως έχω πραγματοποιήσει όλα μου τα όνειρα όσον αφορά την δουλεία. Όταν ήμουν μικρότερος το όνειρο μου ήταν να βρεθεί το έργο μου στο εξώφυλλο της εφημερίδας ”Τα Νεα Της Τεχνης” και αντί για αυτό πόζαρα για το εξώφυλλο των New York Times και στο National Geographic. Αλλά μάλλον όλα αυτά είναι ματαιοδοξίες και δεν σημαίνουν και κάτι. Τώρα έχω πιο απλά όνειρα, ίσως μια οικογένεια και ένα σπιτάκι δίπλα στη θάλασσα. Μάλλον ο,τι ονειρεύεται και ο κάθε άνθρωπος δηλαδη. Μια απλή ήρεμη ζωή αλλά με την ζωγραφική πάντα για παρέα. 

Πως θα περιέγραφες τη ζωή σου;

Η ζωή μου είναι ένα ρόλερ κόστερ με τις επιτυχίες της και τις απογοητεύσεις της. Γνωρίζω πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους και καταφέρνω να κάνω πράγματα που οραματίζομαι. Γενικά όμως είναι και μια απλή ζωή.

Πως φαντάζεσαι το μέλλον;

Δεν ξέρω, δεν είμαι μέντιουμ. Η ζωή αλλάζει πολύ. Ο κόσμος γίνεται όλο και πιο ψηφιακός, περνάμε πολύ χρόνο με τους υπολογιστές και σύντομα έρχεται και η τεχνητή νοημοσύνη και η εικονική πραγματικότητα. Ελπίζω ο κόσμος να είναι ειρηνικός και με αγάπη. Μόνο σε έναν ειρηνικό κόσμο μπορώ να δημιουργώ. Σίγουρα όμως στο μέλλον θέλω να έχω συντροφιά μου την δημιουργία.

Σου λείπει η Κέρκυρα;

Μου λείπει πολύ η Κέρκυρα. Μου λείπει η οικογένεια μου και οι εφηβικοί μου φίλοι. Χτες μάλιστα, είδα στον ύπνο μου πως ήμουν στην Κέρκυρα σε ένα πάρτυ σπιτικό. Πίναμε κοκτέιλ και ήσασταν όλοι οι φίλοι μου από το σχολείο εκεί. Σε κάποια φάση κάποιος ξέχασε την βρύση ανοιχτή και το σπίτι πλημμύρισε. Όλοι χόρευαν μες τα νερά. Εγώ ανησύχησα και προσπάθησα να σταματήσω το νερό και δεν τα κατάφερνα. Σε κάποια φάση συνειδητοποίησα πως στο νερό κολυμπάνε ψάρια και ο κόσμος στο πάρτι άρχισε να τα ταΐζει τσιπς και συνέχιζε να χορεύει σαν να μην τρέχει τίποτα. Τι να σημαίνει άραγε αυτό; Προσπαθώ να στήσω και ένα στούντιο στην Κέρκυρα αλλά είναι αρκετά δύσκολο. Οι περισσότεροι συλλέκτες έργων τέχνης βρίσκονται στην Αθήνα το ίδιο και οι γκαλερί. 

Μίλησε μου για τη συνεργασία σου με το METAXA.

Με πλησίασε η ομάδα του METAXA από την Γαλλία, έψαχναν κάτι το σύγχρονο και Ελληνικό αλλά να μην είναι ένα Greek Art σαν σουβενίρ στην πλάκα. Μάλλον είμαι ”ο τελευταίος τον Μοϊκανών” που κάνει κάτι τέτοιο καθώς οι σύγχρονοι Έλληνες και ιδίως οι καλλιτέχνες δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με την Ελλάδα ή οτιδήποτε το ελληνικό και η αλήθεια είναι πως οι ξένοι εκτιμούν πιο πολύ αυτό που κάνω, γιατί για αυτούς είναι κάτι το εξωτικό και καινούριο, ενώ οι Έλληνες έχουν κουραστεί με το Μπουζούκι και το ”Zorba the Greek”. Μετά την δεκαετία του 70 η τέχνη άρχισε να αναζητά μια παγκόσμια γλώσσα, όπως έκανε ο ΤΑΚΙS ή ο Λουκάς Σαμαράς και πολύ καλά έκαναν, αλλά για εμένα, νιώθω πως πρέπει να ψάξουμε πάλι τις ρίζες μας και να απομακρυνθούμε από τις οθόνες για να βρούμε τον αληθινό μας εαυτό. Η τέχνη απαιτεί και μια αλήθεια, ειδάλλως είναι απλά όμορφες κατασκευές. Η γενιά του 30 με την ποίηση είχε καταφέρει κάτι τέτοιο, έφεραν τον υπερρεαλισμό και τον πάντρεψαν με την αναβίωση αυτής της ξεχασμένης Ελληνικότητας. 

Για εμένα η Ελλάδα είναι κάτι το καινούργιο γιατί μεγάλωσα σε μια γαλλοελληνική οικογένεια, στην Κέρκυρα που οι παραδόσεις είναι άλλες, πιο ευρωπαϊκές ή Βενετσιάνικες. Όταν πήγα στις Κυκλάδες πού είχα να πάω από μωρό, το φως ήταν πολύ διαφορετικό, η λαϊκή αρχιτεκτονική των Κυκλάδων ήταν κάτι σαν ανακάλυψη για μένα, είδα όλη τη σύγχρονη τέχνη της Ευρώπης να έχει εφαρμοστεί ήδη στην εκκλησία της Παραπορτιανής για παράδειγμα, με πιο αγνούς και πιο καθαρούς σκοπούς. Αυτό λοιπόν αποτύπωσα στο μπουκάλι του ΜΕΤΑΧΑ, αυτό το vibe του Αιγαίου. Του Αιγαίου που είχε αγαπήσει και ο Γάλλος παππούς μου σχεδόν έναν αιώνα πριν. 

Είναι μεγάλη μου τιμή που έκανα το σχέδιο για αυτό το μπουκάλι του Grand Fine METAXA. Πρώτος το είχε σχεδιάσει ο Γιάννης Τσεκλένης, ο διάσημος σχεδιαστής μόδας και το επόμενο η Ρόδα Σεντούκα που είχε σχεδιάσει και το σήμα των ολυμπιακών αγώνων. Το δικό μου είναι το τρίτο κατα σειρά συλλεκτικό μπουκάλι και ελπίζω να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο μαζί με το άρωμα και την γεύση του ελληνικού σταφυλιού.  Θυμάμαι το μπουκάλι του Τσεκλένη, το είχε η γιαγιά μου σε μια βιτρίνα σαν θησαυρό. Ακόμα μου μοιάζει σαν όνειρο πως έχω πλέον το δικό μου μπουκάλι σαν εκείνο. Στεναχωρήθηκα όμως πολύ που δεν πρόλαβα να το δείξω στον ίδιο τον Τσεκλένη που μας άφησε πριν λίγους μήνες. Μιλούσαμε όμως στο τηλέφωνο και ήταν πολύ καλός και πρόθυμος να με βοηθήσει. Να είναι καλά εκεί πάνω.

Τι να περιμένουμε να δούμε στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη;

Στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη θα παρουσιάσω μια σειρά έργων που δουλεύω τα τελευταία δύο χρόνια.  Είναι όλα στη χρωματική παλέτα του μπλε που χαρακτηρίζει την δουλειά μου. Η θεματολογία είναι η ιστορία του Γάλλου παππού μου που αγαπούσε πολύ την Ελλάδα και έζησε κάποια χρόνια σε αυτήν. Πριν δύο χρόνια ανακάλυψα στο πατρικό μου σπίτι τις εκατοντάδες φωτογραφίες που είχε τραβήξει εκείνα τα χρόνια. Στην έκθεση θα παρουσιάσω κάποιες από τις φωτογραφίες του τις οποίες αποτέλεσαν το θέμα των ζωγραφικών έργων μου. Νομίζω είναι ότι πιο προσωπικό και δυνατό έχω δείξει έως τώρα.

Περιέγραψε μου μία μέρα από τη ζωή σου.

Ξύπνημα νωρίς, e-mail, καφές και μετά 12 ώρες ζωγραφική, μέχρι να κουραστούν τα μάτια μου ή τα χέρια μου. Μετά λίγη μελέτη και πάλι απ’ την αρχή. Δεν μαγειρεύω, οπότε κάνω lunch breaks έξω, γρήγορα, όχι αλά ελληνικά, ξοδεύω αρκετά στο φαγητό και το καλό κρασί ή ποτό αλλά αυτή είναι η διασκέδαση μου. Όταν κουράζομαι με την δουλειά κάνω αποδράσεις στην φύση. Η φύση μου δίνει την ενέργεια να συνεχίσω. Έχω σταματήσει είναι η αλήθεια να πηγαίνω σε γκαλερί και εγκαίνια, με κουράζει η πολυκοσμία, προτιμώ να πηγαίνω στις γκαλερί όταν είναι άδειες. Τώρα προτιμώ το θέατρο αλλά δεν πηγαίνω και τόσο συχνά. Όνειρο μου θα ήταν να κάνω σκηνικά για κάποια παράσταση, όπως έκαναν παλιά οι ζωγράφοι για το θέατρο τέχνης.

Είσαι ευτυχισμένος;

Είμαι ευλογημένος που έχω καταφέρει και επιβιώνω μέσα από την αγάπη μου για την τέχνη. Ευτυχισμένος δεν είμαι όμως. Μακάρι να μπορούσα να είμαι και ευτυχισμένος αλλά η ζωή είναι πάντα δύσκολη. Ψάχνω την ευτυχία σε απλά πράγματα γιατί αλλιώς δεν γίνεται να είσαι ποτέ ευτυχισμένος. Μέσα στις δυσκολίες όμως πάντα βρίσκεις και σταγόνες ευτυχίας. Τώρα για παράδειγμα με τον κορονοϊό είχα προγραμματισμένα πολλά πρότζεκτ και ταξίδια που ακυρώθηκαν. Θα πήγαινα, Τόκυο, Μόσχα, Πράγα και Νέα Υόρκη μετά την Βιέννη που με βρήκε ο κορονοϊός. Πήρα ένα αεροπλάνο και πήγα κατευθείαν στην Κέρκυρα να βρω την οικογένεια μου και την μητέρα μου. Τις πρώτες μέρες στεναχωρήθηκα που ακυρώθηκαν τα ταξίδια και οι δουλειές και ανησυχούσα για το μέλλον. Μετά τις 14 μέρες που ήμουν σε καραντίνα μπόρεσα να κάνω παρέα με την μητέρα μου, που μετά τα 18 δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να δω για τόσο πολύ. Αυτό ήταν μια μικρή ευτυχία. Φτιάξαμε ένα κοτέτσι με τον πατέρα μου και φυτέψαμε ντομάτες και κολοκυθάκια. Θυμήθηκα πως είναι να ξυπνάς απ’ τον ήχο της βροχής και όχι των αυτοκινήτων. Δεν έβγαινα και δεν είδα κανέναν άλλον στην Kέρκυρα. Φοβόμουν μην κολλήσω τους γονείς που είναι σε μεγάλη ηλικία πια, αν έκανα βόλτες. Αυτά είναι μικρές ευτυχίες που δεν αγοράζονται ούτε με λεφτά ούτε με φήμη. Βέβαια έπρεπε να επιστρέψω στην Αθήνα για να δουλέψω αλλά και για να επιβιώσω μετά το λοκ νταουν. 

Τι είναι αυτό που νοσταλγείς και τι σε κάνει να χαμογελάς;

Πολύ περίεργο συναίσθημα η νοσταλγία. Θυμάμαι μια φορά, όταν ήμουν 16 χρονών, ένιωσα πρώτη φορά νοσταλγία για την Αθήνα και τα πρώτα παιδικά μου χρόνια. Δεν το άντεχα αυτό το συναίσθημα αλλά παράλληλα ήταν και γλυκό. Είχα ρωτήσει την μητέρα μου αν και αυτή νιώθει νοσταλγία. Αναρωτήθηκα πως αντέχουν οι άνθρωποι που είναι μεγάλοι την νοσταλγία. Φανταζόμουν ότι μαζεύονται ακόμη πιο πολλές στιγμές να νοσταλγείς και ο χρόνος που απομακρύνεται κάνει ακόμα πιο μεγάλη τη νοσταλγία. Όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω ότι έτσι είναι και ίσως γι αυτό βαραίνουν οι άνθρωποι όσο μεγαλώνουν. Γι’ αυτό δεν ενθουσιάζονται εύκολα, δεν γελούν εύκολα, δεν χορεύουν εύκολα σαν τα παιδία.

 Εγώ  έχω και το άλλο στραβό. Νοσταλγώ πράγματα που δεν έχω ζήσει. Δεν ξέρω αν αυτό βγάζει νόημα. Νοσταλγώ τις παραστάσεις που έκανε ο Σικελιανός στους Δελφούς, νοσταλγώ το πατάρι του Λουμίδη που σύχναζε ο Χατζηδάκης με την παρέα του. Νοσταλγώ τα ταξίδια του Καζαντζάκη. Τα σκέφτομαι σαν να τα έχω ζήσει με ένα βάρος και μια γλύκα. Μερικές φορές γνωρίζω νέους ποιητές και σκέφτομαι αυτός μπορεί να είναι ο νέος Νίκος Γκάτσος ή μια μουσικό και σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι η νέα Νανά Μούσχουρη. Αλλά μάλλον ζω σε ένα όνειρο, ο κόσμος δεν είναι πια ίδιος και οι άνθρωποι δεν είναι πια τόσο αγνοί. Επιπλέον έχουν όλα ισοπεδωθεί, όλα είναι γρήγορα και προς γρήγορη κατανάλωση. Οι προσλαμβάνουσες και οι ταχύτητες είναι πλέον τόσο μεγάλες που δεν υπάρχει χρόνος για νοσταλγία. Οι μηχανές πλέον τρέχουν πιο γρήγορα και απ το μυαλό μας. Δεν είναι καιρός για νοσταλγία μόνο για γρήγορα άλματα στο μέλλον. Δεν ξέρω αν μπορώ να τα ακολουθήσω. Ίσως δεν μπορώ να ανταπεξέλθω σε αυτή την κούρσα και να μείνω ένας γραφικός ζωγράφος σε ένα υπόγειο στουντιάκι στου Ψυρρή που νοσταλγεί την Belle Epoque. Θα δείξει. Δεν με χαλάει και αυτό το σενάριο. Καλά να είμαστε. Αρα αυτό που με κάνει να χαμογελάω όταν το νοσταλγώ είναι πράγματα που δεν έζησα.

Νιώθεις περήφανος;

Αν νιώθω περήφανος; Πρώτη φορά μου κάνουν αυτή την ερώτηση. Όχι μάλλον, πιο πολύ νιώθω ντροπή για τα λάθη που έχω κάνει στο παρελθόν πάρα περήφανος για κάτι που κατάφερα. Δεν είμαι και κάνας επιστήμονας ή κάποιος πρωταθλήτης να κάνω κάτι το αξιοθαύμαστο, ούτε μουσικός ή ηθοποιός να γεμίζω στάδια και να εισπράττω χειροκρότημα. Απλά απλώνω μπογιές σε τοίχους και σε καμβάδες που άλλοτε διακοσμούν σαλόνια άντε και κάνα μουσείο που και που. Περήφανος είμαι μόνο όταν μπορώ να βοηθάω τους ανθρώπους γύρω μου, πράγμα που θα μπορούσα σίγουρα να κάνω πιο πολύ. Οπότε ναι, η απάντηση μου είναι πως δεν νιώθω περήφανος για κάτι.

Τι αγαπάς περισσότερο;

Αγαπάω πολύ την οικογένεια μου, τους φίλους μου, το ελληνικό τοπίο, την ζωγραφική, την ιστορία και αυτό που συνηθίζουν να αποκαλούν θεό δηλαδή την ίδια την αγάπη.

Αν έπρεπε να διαλέξεις μερικές από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής σου ποιες θα ήταν αυτές;

Τα ταξίδια μου στην Αμερική για τις διαλέξεις στο Πανεπιστήμιο του Ann Arbor, το βραβείο Αrtworks του ιδρύματος Νίαρχος. Η έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη που οργάνωσε το Studio 4, η γνωριμία μου με ανθρώπους που θαύμαζα σαν έφηβος όπως ο Παύλος Παυλίδης και ο Αγγελάκας αλλά και εικαστικούς όπως ο Βαρώτσος ή τον Γιάννη Αντετοκούμπο τον σούπερ μπασκετμπολίστα. Αλλά και πιο ανθρώπινα πράγματα, όπως όταν έσπασα το ρεκόρ μου ανάβασης στο Βουνό του Υμηττού ή όταν γύρισα την Ευρώπη με ένα σακίδιο στον ώμο όταν ήμουν 20 χρονών. Είναι πάρα πολλά, δεν μπορώ να θυμηθώ τώρα. 

Ποια είναι τα πλάνα σου για το μέλλον;

Ετοιμάζω πολλά νέα έργα. Οι εκθέσεις στο εξωτερικό και τα ταξίδια έχουν παγώσει. Θα πάω στη Θεσσαλονίκη για να συμμετέχω σε μια έκθεση στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Θα γίνει στα πλαίσια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου και πολλά άλλα πρότζεκτ που δεν μπορώ ακόμα να ανακοινώσω. Θέλω σίγουρα να βρω μια λύση για το στούντιο γιατί πλέον αυτό που είμαι δεν με χωράει. Τα έργα που κάνω είναι πλέον μεγάλα και έχω και πολλά βιβλία. Επίσης έχω κουραστεί να μένω σε ένα υπόγειο. Έχει πλάκα που με κατηγορούν πως δεν είμαι πλέον ”underground” καλλιτέχνης αλλά ακόμα ζώ σε ένα υπόγειο.  Δεν με πειράζει απλά είναι πλέον και θέμα υγείας.

---

English version

---

Iasonas Megkoulas is the person behind the famous name Cacao Rocks. Even if the name does not ring a bell, it is very probable that you might have come across any of his work and art pieces that are found in Greece and internationally. Cacao Rocks is one of the most popular urban artists and he has not stopped making us proud all these years.

I have been wanting to do this interview many years. Not only for the obvious artistic reasons, but also because we were classmates 15 years ago. And for me, Cacao Rocks is nobody other than Iasonas, the guy with whom we were going to the same school. The same guy that I remember painting walls in graffiti with the same dedication that I see now in all his works.

Who is Cacaco Rocks? And how much does he differ from Iasonas, my school classmate?

I don’t feel I am Cacao Rocks, I don’t know who Cacao Rocks is. I want to be more Iasonas, as I was in school, maybe a bit more mature

Why did you decide Cacao Rocks to be your artistic name?

When I was in school, I was doing graffiti with Christoforos Korakianitis, the photographer, and the surf champion Alexandros Papas. I think we were the first ones to do graffiti in the island and our group was called ATR (Above The Rules). My artistic name back then was Briz, which comes from the word “breeze” written in another way. Cacao Rocks as a name came much later when I was studying and I decided to reengage with street art. I wanted something that can be read and memorised by anyone. In the beginning it was “Cacao Rocks” but then I added an s in the end to make it more balanced. I does not mean something, I just like the combination of letter and sounds exotic. That time I was listening to Bossa Nova and African music, so I wanted something that looks like the name if an exotic music band, and this is how the name emerged. I was not expecting that it would follow me for so many years and I can admit, I don’t like it anymore, I prefer my real name.

How were your childhood years in Corfu?

We moved to Corfu when I was 12 and it was very difficult for me in the beginning. Before that I was living in Piraeus and suddenly, I lost all my friends and I had to learn to live in a new way of life. Very soon though I settled in and I learned to speak like a Corfiot. I remember skating with my friends, cycling, going to the beach and going to school. It was very beautiful, and I made very good friends. I am lucky enough to still have them in my life.

When did you realise you want to engage with urban art?

It was not a decision I took in one day. Back then, there was not the option to make this my profession, it was more of a hobby. After many years I realised that I was going to make my living out of it. When I completed my military obligations, I did not have other options, there were not jobs and I started receiving requests to do exhibitions. I don’t consider myself as an urban artist anymore and I do urban arts only after requests. I try to focus on creating art pieces with bigger life span and to leave the public spaces for the newer generation.

Did family influence your artistic nature?

My family is a sculptor. He advised me not to become an artist because it is tough, and I think he is right. He still is a big influence for me. When I was a small child, I was helping him in his studio, and even now I do it. He also helps me in large-scale pieces, like when I was asked to work in the stadium where Antetokounmpo appeared. I was always going to galleries and museums with him and I consider myself lucky.

How things changed after school?

After school I was feeling a bit lost. I tried to study something that would secure me a job for my future. I also went to Italy to study there, but in the end, I returned to Athens to study French literature. I also did an Erasmus in Angers in France and while I was thinking about doing a Masters, I won the first award in a video art contest and I was awarded a scholarship to study photography and video in Focus, where I gained a lot of confidence. Then, in the army I realised that I don’t want to do something that I don’t like.

Are you a multi-tasker?

I am not a multi-tasker, I am just disciplined and consistent and I work with creativity.

Are you easily bored?

No. I am one of these guys that can wait 45 minutes for the bus to arrive and will not complain for a single moment. I am very patient. Art requires patience.

How would you describe your work?

I am not sure. I think this is a question that should be answered by art critics and historians of art. I guess modern Greek art. I just create things that I like to see. I never reach the 100% of what I dream but as time passes, I get closer and closer. And I get to bring to life only a small percentage of what envision. Life is too small and hard to have time for everything.

What does the art creation involve?

I need to be very tranquil to be inspired. I study and I sketch on a paper before I move to canvas or wall. I am very inspired by the books that I read and the landscapes and museums I visit. When I complete a piece, I feel full and satisfied, it is like a prey, my mind is concentrated on the material and my mind is what moves my hands. Even breathing plays an important role. When I create, I am not thinking of anything trivial.

What have you learned all these years?

Concerning work, I have learned that you need to be very disciplines and hard-working to achieve something. The image of an artist with multiple lovers who parties and drinks all the time, is not realistic. If you want to be an artist, you have to work day and night and keep your eyes open.

Which collaboration do you consider the most special?

The first exhibition with Alexandros Simopoulos in Gallery Sarri 12 that now is called ALIBI. We worked together for a year, studying at the same time Voltaire. It was like illustrating the book. All the copies were sold and that gave us the confidence to move on. Maybe in some years we might work together again.

My piece “Delos, an island I have never been” I think is the most special to me. At the moment it is on Gallery AG18 in Vienna. I exhibited for the first time in Gallery Dio Choria in Mykonos and since then it has been published in many magazines, it has become part of the fashion brand of Elena Makri, it has become the background foe WeTransfer and it helped my realised I found my personal style. This is something that can take many years for an artist to find. I had the luck to discover this quite early due to hard work. And it will always hold a special place in my heart even if in the next exhibitions I have pieces that are even more elevated.  I have to admit though that I love all my works and every time they leave the studio for an exhibition or a museum I feel like a parent whose children go on holidays alone. This is something that breaks my heart but also makes me want to move on and do something better and fill my gap.

Are you a solitary person? And how have you changed during all these years?

I am very solitary. I spend a lot of time with my paints and my books. Sometimes solitude can be hard. I have changed a lot during these years. I have made all my dreams come true at work. When I was young I was dreaming of being featured on the cover if “The Art News” but instead I was the cover of New York Times and National Geograpic. But all this is probably vanity. My dreams now are more simple. I dream of a family, a tranquil life and a house next to the beach, just like every person.

How would you describe your life and how do you imagine the future?

My life is a roller coaster if successes and disappointments. I meet many interesting people and I manage to do things that I dream, but in total it is a simple life. I cannot foresee the future. The world is changing a lot and becomes more digital. I hope it will be a peaceful place so I can create.

Do you miss Corfu?

A lot. I miss my family and my childhood friends. Yesterday, I dreamt that I was in Corfu at a house party with my school friends drinking cocktails. I am trying to setup a studio in Corfu, but it is difficult, as most of the art collectors are based in Athens.

Talk to me about the collaboration with METAXA.

I was approached by the METAXA team from France, they were looking for something modern and Greek at the same time, that would not resemble the conventional souvenirs from Greece. As a person who was brought up in a Greek French family in Corfu, my traditions are more European or Venecian. When I went to Cyclades that I had not visited since I was a baby, I realised the light was very different, the architecture there was a big discovery for me and I saw all the modern art of Europe in a pure and clean form. This is what I have reflected on the METAXA bottle, this Aegean vibe. The same Aegean that my grand father had fallen in love with half a century ago.

It is a very big honour that I designed the bottle for the Grand Fine METAXA. It was first designed by fashion designer Giannis Tseklenis and then by Roda Sentouka who had also designed the Olympic Games logo, and my design was the third in a row. It is a limited edition bottle that I hope it will travel all around the world and bring the aroma and the flavour of grapes to everyone. I wish Giannis Tseklenis was still alive to see my creation. He was eager to help me and I was completely shocked that he died some months ago and I did not manage to show him my design.

What will we see in Gallery Zoumpoulaki?

I will present a series of pieces that I have beem working for the last 2 years. The colour theme is blue and the theme is the story of my French grandfather who loved Greece and lived here for some year. A couple of years ago I discovered in my parents house some hundreds of pictures that he had taken these years. And in this exhibition I will present some of these. I think this will be the most personal and intimate thing I have ever shown.

Describe to me a typical day of your life.

I wake up early, I read my emails, then coffee and painting until my eyes or my hands are tired. Them I study. I do not cook, I have quick lunch breaks outside. I spend a lot of money on good food and wine and drinks, but this is my definition of fun. When I am tired, I escape to nature. It gives me energy to move on. I have stopped visiting galleries and inaugurations as I cannot stand being surrounded by many people, I prefer to go there when they are empty. I also like to go to the theatre. My dream would be to design the set of a play, just like how painters were doing in the past for the art theatre.

Are you happy?

I am blessed that I have managed to survive through my love for art. I am not happy though. I wish I could be but life is tough. I look for happiness in simple things because you can never be happy otherwise. Through hardship you always find some drops of happiness. Now, for example, I had to cancel many travels and projects that had to be cancelled. Tokyo, Moscow, Prague, New York, Vienna. When the lock down started, I went to Corfu, to my family. The first days I was very sad that all my trips were cancelled and I was worried. After 14 days of quarantine, I managed to get close to my mother and spent time together, just like we did when I was 18. That was a small happiness. I also planted coutgettes and tomatoes with my father and I remembered how it is to wake up by the sound of the rain. These are small moments of happiness that money can’t buy. But after the lockdown I had to go to Athens to keep working.

Being nostalgic about things I have never lived makes me smile. I don’t know if that makes sense. Nostalgia is a very tricky thing. I first experiences nostalgia when I was 16 and I was nostalgic about Athens and my childhood years there. I could not stand this emotion that was sweet at the same time. I wondered how old people can stand nostalgia. And as I grow older, I realise that time can take away many moments and leave you even more nostalgic.

Do you feel proud?

It is the first time I am asked this. I guess no, I think I feel ashamed for the mistakes I have done in the past rather than feeling proud for what I have accomplished. I am nota scientist or a champion that has done something special, I just paint on walls and on canvas in living rooms or in museum. The only thing I am proud of is that I can help people around me, even if I could do more of it.

What do you love more?

My family, my friends, the Greek landscapes, painting, history and what people call god, which is love.

What are most important moments of your life?

My trips to America to give lectures at Ann Arbor University, the Artworks award from Stavros Niarchos Foundation, my exhibition in Benaki Museum that was arranged by Studio 4, meeting interesting people that I was admiring as a teenager, like Pavlos Pavlidis and Aggelakas or artists like Varotsos and the champrin basketball player Antetonkoumpo. But also, when I broke the hiking record in Imitos or when I was backpacking all over Europe when I was 20.

What are your future plans?

I am preparing many art pieces. My exhibitions abroad are frozen at the moment. But, I will go to Thessaloniki to participate in an exhibition in Museum of Modern Art that will take place as part of the Cinema Festival. I have also some plans that I can not reveal at the moment. I also want to move to a bigger studio because this one is quite small and it does not have enough space for all my works. Also, it is a basement and I am tired of living in a basement. The funny thing is that people accuse me and say that I am not an “underground” artist anymore to be living in a basement. It is also a health matter.

*all images are courtesy of Iasonas Megkoulas

*words: Spyros Katopodis