Ο Γιώργης Χριστοδούλου μας ταξιδεύει με τη φωνή του τα τελευταία 15 χρόνια. Κατάγεται από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, έχει μεγαλώσει στην Αθήνα και έχει ζήσει στη Βαρκελώνη, την οποία αγαπάει πολύ. Αυτήν την περίοδο προετοιμάζεται πυρετωδώς για τη συναυλία του σε έναν πανέμορφο κήπο στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών όπου θα ερμηνεύσει ακυκλοφόρητα τραγούδια του Αττίκ. Είχα τη χαρά να τον συναντήσω και μου μίλησε για όλα.

Πως ξεκίνησαν όλα; Πως ήρθε το τραγούδι στη ζωή σου;
Είναι δύσκολο να καθορίσω μία συγκεκριμένη στιγμή που ξεκίνησαν όλα. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι συνέβη πολύ νωρίς. Οι μικρές αποφάσεις πολλές φορές είναι αυτές που καθορίζουν τη ζωή μας. Έτσι, χωρίς να το καταλάβω, με τα ακούσματα από την οικογένεια μου, με τις συναυλίες στις οποίες πήγαινα, με τα μαθήματα πιάνου που έκανα προέκυψε ένα συνήθειο, το οποίο με άλλαξε και με έκανε αυτό που είμαι. Ήξερα τι θέλω να κάνω από πολύ μικρός.

Το background σου είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Κατάγεσαι από την Αλεξάνδρεια, μεγάλωσες στην Αθήνα και, επιπλέον, έχεις ζήσει στη Βαρκελώνη. Πως επηρέασε η καταγωγή σου και αυτή η πολυπολιτισμικότητα τις μουσικές και καλλιτενικές σου ανησυχείες;
Η πρώτη μου ανάμνηση είναι τα ακούσματα από τη γιαγιά και τον παππού μου, γιατί μεγάλωσα μαζί τους. Πρέπει να πω ότι οι γονείς και των δύο γονιών μου είχαν πολύ όμορφα ακούσματα, και μάλιστα, η μία γιαγιά μου έπαιζε βιολί και πιάνο και είχε πολύ καλό γούστο, με αποτέλεσμα, στο σπίτι να ακούγονται αριστουργήματα. Της άρεσε να βάζει ελληνικούς στίχους σε κλασσικά έργα και να μου τα μαθαίνει. Επίσης, με έπαιρνε και με πήγαινε σε συναυλίες στο Ηρώδειο. Αυτοί οι άνθρωποι διαμόρφωσαν αυτό που είμαι τώρα. Θυμάμαι ότι τα πρώτα τραγούδια που άκουγα ήταν τραγούδια του Αττίκ και του Γιαννίδη. Απο εκεί ξεκίνησαν όλα.

Ο δίσκος με την «Καντάδα» μου φέρνει γλυκιές αναμνήσεις στο μυαλό μου και μου θυμίζει την ομορφιά της παλιάς Αθήνας αφήνοντας μου μία νοσταλγία. Τι είναι για σένα η «Καντάδα»;
Ο δίσκος με την «Καντάδα» είναι αφιερωμένος εξ’ ολοκλήρου στη γιαγιά μου. Είναι ένα έγκαιρο ευχαριστώ και ένα ανοιχτό γράμμα. Υπάρχει αρκετός κόσμος που θέλει να πει ένα ευχαριστώ σε ανθρώπους που έχουν αποδείξει την αγάπη τους, και βρίσκει κάτι δικό του σε αυτό το δίσκο. Αυτό έκανα και εγώ. Η γιαγιά μου γνωρίζει για ποιο λόγο έγραψα αυτό το δίσκο και συγκινήθηκε πολύ. Αυτός ο δίσκος έγινε η αφορμή να πάω πάλι στην Αίγυπτο, στα μέρη που μεγάλωσα, να παίξω στην όπερα της Αλεξάνδρειας που πήγαινε η γιαγιά μου και να γνωρίσω εξαιρετικούς ανθρώπους. Η«Καντάδα» οδήγησε στον δίσκο για τον «Αττίκ». Είχα διαβάσει ότι υπήρχαν χαμμένα τραγούδια του Αττίκ στη Γαλλία, και έτσι, αποφάσισα να τα ψάξω και βρήκα πάνω από 300 έργα του. Από αυτά, κατέληξα σε 12 που αποτελούν τα κομμάτια του δίσκου αυτού.

Πρωτοεμφανίστηκες με την Αρλέτα στο Κολλέγιο Αθηνών. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Ήμουν και είμαι ο μεγαλύτερος φαν της Αρλέτας που έχει υπάρξει στην ιστορία και έχει περάσει από αυτή τη χώρα. Το λέω με κάθε ευθύνη! Δεν έχανα καμία συναυλία της και ήξερα όλα της τα τραγούδια απ’ έξω και ανακατωτά. Όταν τη γνώρισα ήταν η περίοδος που έστελνα demo για τον Μάνο Χατζιδάκι, όταν ήταν στα τελευταία του. Τότε, έστειλα μία κασέτα μου στην Αρλέτα, ενώ ήμουν ακόμα σχολείο, και, μία μέρα αργότερα με πήρε τηλέφωνο και μου πρότεινε να τη συνοδεύσω στην περιοδία της με το «Μπαρ το Ναυάγιο», χωρίς να κάνω καν πρόβα. Της άρεσα τόσο πολύ, που έκανα φωνητικά σε όλο το πρόγραμμα και κάναμε και δύο ντουέτα μαζί.

Έχεις συνεργαστεί με πολλούς διάσουμες καλλιτέχνες, εκ των οποίων, Δήμητρα Γαλάνη, Ηρώ, Ανδριάνα Μπάμπαλη, Jordi Maranges. Ποια συνεργασία από όλες αυτές ξεχωρίζεις;
Ήμουν τυχερός γιατί έπαιξα με ανθρώπους που με σεβάστηκαν και μου φέρθηκαν πολύ καλά. Η πιο γλυκιά ανάμνηση που έχω ήταν όταν με κάλεσε η Λίνα Νικολακοπούλου και μου πρότεινε να συμμετάσχω στο τραγούδι «Η εποχή της αγάπης» του Μάνου Χατζιδάκι, για μία συναυλία της στη Ιερά Οδό.

Πως ήταν η ζωή σου στη Βαρκελώνη; Τι εμπειρίες σου έχουν μείνει από το διάστημα που ζούσες εκεί;
Πρέπει να σου πω, ότι πηγαινοέρχομαι ακόμα. Και κάποια στιγμή θα ξαναγυρίσω. Το 2010 έκανα δύο δίσκους εκεί, οι οποίοι πήγαν πολύ καλά. Ο κύκλος αυτός δεν έχει κλείσει. Η Βαρκελώνη προέκυψε τυχαία στη ζωή μου. Πήγα τυχαία για διακοπές το 2006 και ξετρελάθηκα. Από εκείνη τη στιγμή δεν πάω αλλού διακοπές. Εκεί, επίσης, ερωτεύτηκα. Η Βαρκελώνη είναι πιο ανθρώπινη από την Αθήνα, το ίδιο και ο κόσμος εκεί. Σε σέβονται περισσότερο σαν κάτοικο της πόλης. Πρέπει να σου πω όμως ότι ο άνθρωπος συνηθίζει παντού. Και αυτή η συνήθεια σε διαμορφώνει. Δε σου κρύβω, ότι κάθε φορά που επιστρέφω αντιμετωπίζω μία δυσκολία προσαρμογής.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου είδος μουσικής;
Αυτήν την εποχή ακούω πολύ κλασσική μουσική και τζαζ.

Προτιμάς να κάνεις διασκευές ή να ερμηνεύεις καινούρια τραγούδια;
Νομίζω ότι το καλύτερο που έχει συμβεί είναι αυτό με τον Αττίκ διότι πρόκειται για τραγούδια που έχουν χαθεί και έχουν ηχογραφηθεί, επομένως, είναι η πρώτη εκτέλεση, ακόμα και αν μοιάζουν με διασκευές. Νιώθω ότι αυτά τα τραγούδια με περίμεναν και αυτό μου δίνει χαρά. Ο Αττίκ ήταν σπουδαίος συνθέτης.

Σε διακρίνει μία εσωτερική γοητεία και μία ποιότητα. Μου δίνεις την εντύπωση ότι είσαι ρομαντικός και συνεσταλμένος. Τι ισχύει από όλα αυτά για σένα;
Θα έλεγα ότι είμαι γενναίος ρομαντικός, όπως είπε και ένας Ιταλός φίλος μου τραγουδοποιός.

Σ’ αρέσει ο χορός;
Ναι. Είχα κάνει και swing και lindy hop, όπως μπορείς να δεις και στο βίντεο κλιπ του «Φάβα», όπου συμμετέχει και η ομάδα LindyHop.cat. Παλιά είχα πει ότι έχω δύο αριστερά πόδια. Ακόμα το πιστεύω αυτό.
Στο σημείο αυτό να πω ότι το τραγούδι αυτό είναι δώρο, από τον Πάνο Σουρούνη και τη Μάρω Μαρκέλλου και είναι ένα τραγούδι που έχει πλάκα και σε κάνει να χαμογελάς. Και το χαμόγελο είναι το πιο σημαντικό πράγμα.

Πως θα χαρακτήριζες την επικοινωνία σου με το κοινό;  
Ο κόσμος με θεωρεί πολύ προσιτό και προσεγγίσιμο, γιατί στις συναυλίες μου συνηθίζω να μιλάω με το κοινό και να λέω ιστορίες. Θέλω οι άνθρωποι να νιώθουν ότι δεν έρχονται να δουν απλώς μία συναυλία, αλλά έρχονται για να γίνουν φίλοι μου. Αυτό είναι που κάνει κάθε μου συναυλία διαφορετική με την προηγούμενη.

Κάνεις πλάνα ζωής ή αφήνεις τη ζωή σου να σε οδηγήσει αυτή εκεί που θέλει;
Προτιμώ τις μικρές αποφάσεις που σιγά σιγά σε διαμορφώνουν. Στη ζωή μου πάντα κάνω «πρόβα». Αυτό συμβαίνει και στη δουλειά μου. Σε κάθε δίσκο μου υπάρχουν 1-2 κομμάτια που είναι ο σπόρος για την επόμενη μου δουλειά.  Ξέρω που θέλω να φτάσω ως άνθρωπος και πως μπορώ να γίνω καλύτερος. Γιατί, αυτό είναι που θα μου μείνει μονάχα, αν αύριο έρθουν και μου τα πάρουν όλα. Πάντα ξέρω ποιο θα είναι το επόμενο βήμα, απλά εκεί συμβαίνουν και τα απρόοπτα.

Υπάρχει ένα στοιχείο που πρέπει να έχει ένα τραγούδι για να σε κάνει να θες να το διασκευάσεις;
Πρέπει να με κάνει να νιώσω ότι μπορώ να του δώσω κάτι εγώ. Μία άλλη διάσταση. Αυτό έκανα με το δίσκο «Δες το κι αλλιώς», όπου διασκεύασα, μεταξύ άλλων, ένα τραγούδι της Βίσση και ένα της Βανδή διότι ήθελα να περάσω ένα κοινωνικό μήνυμα. Ένα μήνυμα από έναν νέο καλλιτέχνη που βγήκε στο προσκήνιο την εποχή της πίστας. Το «Όλα τα λεφτά» μιλάει για την αγάπη με όρους χρηματιστηρίου και αυτό είναι λίγο άγριο. Το «Νυχτολούλουδο» το θεωρώ ένα πολύ καλό τραγούδι και έπρεπε να το διασκευάσω για να φωτίσω και και μία άλλη πλευρά.

Πως προέκυχε η συνεργασία με το Δαρείο Χαλίλη για το βίντεο κλιπ του τραγουδιού «Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά»;
Είχα δει φωτογραφίες του και έργο του από το διαδίκτυο και μου άρεσε πολύ η αισθητική και η δουλειά του. Και ήξερα ότι θέλω να συνεργαστώ μαζί του.

Φοβήθηκες να απεικονίσεις τη ζωή και τον έρωτα ενός gay ζευγαριού στο βίντεο κλιπ μήπως σοκάρει κάποιους;
Τι να φοβηθώ; Εγώ τρομάζω με τα σκυλιά που κακοποιούνται στου δρόμους. Με τον έρωτα δύο ανθρώπων δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος να τρομάξει ή να φοβηθεί κανείς. Δε βρίσκω κάτι μη φυσιολικό σε αυτό. Εγώ με τη βία τρομάζω, με τις φοβικές συμπεριφορές και με την αγένεια, που με σοκάρει. Τι να φοβηθώ με την αγάπη δύο ανθρώπων;

Έχει παρατηρηθεί ότι οι περισσότεροι χωρισμοί συμβαίνουν σε περιόδους κρίσεις, γιατί υπάρχει πολύ γκρίνια. Οπότε μία τέτοια εικόνα, όπως το φιλί των δύο αγοριών στο βίντεο κλιπ, είναι κάτι που έχουμε ανάγκη.

Δυστυχώς, δεν το βλέπουν όλοι έτσι και δεν αλλάζει κανείς αν δε θέλει να αλλάξει. Η αντίσταση σε κάνει να υποφέρεις και να μη δέχεσαι την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι αυτή και δε βλέπω κάτι κακό. Νομίζω ότι το βίντεο κλιπ μπορεί να μας βοηθήσει να συνηθίσουμε να βλέπουμε και αυτήν την πραγματικότητα. Πιστεύω ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή γι αυτό. Ήθελα να το κάνω εδώ και καιρό και ήρθε η κατάλληλη συγκυρία να προβάλλω ένα κλιπάκι που δε φοβάται να δείξει τα πράγματα όπως είναι, με ωραίο αισθητικό αποτέλεσμα.

Πιστεύεις ότι το Σύμφωνο Συμβίωσης θα βοηθήσει μεγάλη μερίδα του κοινού να αρχίσει να σέβεται τον κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα σεξουαλικού προσανατολισμού; Θα αλλάξει η αντίληψη του κόσμου;
Είναι ένα βήμα. Πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα. Το θέμα είναι να γίνουμε λίγο καλύτεροι και να αφήνουμε «χώρο» για τους συνανθρώπους μας.

Τι είναι αυτό που αγαπάς περισσότερο στην Αθήνα;
Όλες τις αντιθέσεις της. Μπορείς να έχεις ένα παλύ παλιό κακοδιατηρημένο κτίριο δίπλα σε ένα νεοκλασσικό, ένα παλιό σούπερ μάρκετ δίπλα σε ένα καινούριο μαγαζάκι νέων παιδιών που δουλεύουν με μεράκι και αγάπη. Αν και λείπει η βοήθεια των δημοτικών αρχών, στη νέα γεννιά βλέπω μία ανανέωση και όρεξη για αλλαγή, ανεξάρτητη από πολιτικά συμφέροντα. Και αυτό μου αρέσει.

Ερωτεύεσαι εύκολα;
Καθόλου.

Έχεις μετανιώσει για κάτι που δεν έχεις κάνει;
Απευχάνομαι τη λέξη προσπαθώ. Όταν μετανιώνω για κάτι το κάνω.

Τι φοβάσαι;
Πολλά πράγματα. Αλλά μετά τα δουλεύεις και τα βρίσκεις με τον εαυτό σου. Πάντα έχεις κάτι να διορθώσεις. Αρχικά αναγνωρίζω ότι έχω κάποιο φόβο, και αυτή η αναγνώριση οδηγεί στην ίαση.

Τι σε κάνει να χαμογελάς;
Η καλή παρέα με τους φίλους μου, μία ωραία βόλτα, απλά πράγματα.

Είσαι σκληρός με τον εαυτό σου;
Σκληρός δε θέλω να είμαι με κανέναν, ούτε με τον ίδιο μου τον εαυτό. Σκληρή μπορεί να είναι μία απόφαση που έχεις πάρει. Όταν για παράδειγμα αφήνεις πίσω σου μία κατάσταση που δεν έχει κάτι να σου δώσει. Όταν πρέπει να κλείσει ένας κύκλος, επειδή είναι η ώρα του.

Μαγειρεύεις;
Ναι, πολύ. Και γλυκά και αλμυρά. Συζήταγα με έναν Ισπανό ζωγράφο φίλο μου τις προάλλες και λέγαμε ότι όλοι όσοι ασχολούνται με την τέχνη, έχουν μία κλίση στην κουζίνα.

Ένα όνειρο για το μέλλον;
Να παίξω τον «Αττίκ» στο Παρίσι, εκεί όπου γεννήθηκαν τα κομμάτια.

Σου ευχόμαστε καλή επιτυχία.

Η συνέντευξη δημοσιελυθηκε στο happyweek.gr: http://www.happyweek.gr/?p=49891